این روستا در دهستان دامنکوه از توابع  بخش مرکزی شهرستان دامغان و در فاصله 50 کیلومتری شمال شرقی آن واقع گردیده است. از شمال به شهر مجن، از جنوب به شهرک مهماندوست (روستای کوهپایه)، از شرق به منطقه معدنی دهملا و از غرب به روستای طزره محدود می‌باشد. سکونت در این روستا بصورت فصلی بوده و جمعیت رسمی آن بر اسا س آخرین سرشماری مرکز آمار ایران 139 نفر در غالب 50 خانوار برآورد شده است. اما جمعیت غیر رسمی آن مخصوصاً در ایام تابستان با آمار فوق‌الذکر بسیار متفاوت است. گویش مردم این روستا فارسی محلی و مذهب آنها شیعه اثنی عشری می‌باشد. شغل اکثر اهالی در قدیم الایام دامپروری و کشاورزی بوده و بعد از شروع فعالیت شرکت ملی ذوب آهن ایران در اواخر دهه چهل، اهالی به شغل معدن‌کاری روی آورده و این وضعیت تا اوایل دهه هفتاد نیز ادامه داشت، اما هم اکنون به علت مهاجرت به شهرهای اطراف خصوصاً شاهرود، وضعیت کسب و کار مردم نیز متنوع شده است.

این روستا در ارتفاع تقریبی 2500 متری از تراز آب‌های آزاد در منطقه‌ای کوهستانی قرار داشته بطوریکه هوا در زمستان‌ها بسیار سرد و در تابستان‌ها معتدل می‌باشد.

پوشش گیاهی عمومی در این منطقه بوته‌های گون در انواع گوناگون، درمنه، زرشک، درخت ارس و نیز گونه‌های متنوع گیاهان دارویی و غیر دارویی است.

از گیاهان دارویی می‌توان به بومادران، پونه، آویشن،گلپر، خاکشیر، اشترغاز، گزنه، کنگر، سیرکلاغان و.... اشاره کرد.

محصولات کشاورزی این روستا اغلب گردو، زردآلو، گیلاس و سیب درختی می‌باشد. درحال حاضر به زراعت توجه چندانی نمی‌شود.

در مناطق حاشیه روستا جانورانی مانند بز و میش کوهی، خرس، شغال، روباه، خرگوش، گرگ، پلنگ و انواع و اقسام حیوانات شکاری و پرندگان قابل مشاهده است.

وجود درختان تنومند ارس، گردوهای کهنسال، قبور، آسیاب و حمام قدیمی و برخی دیگر از آثار بدست آمده حکایت از قدمت چند هزارساله  این روستا دارد.