بدون شک داشتن وطنی آباد و سرزنده آرزوی هر انسان عاقل و فهیمی است. بعلاوه وظیفه ما در قبال میراثی که از گذشتگان رسیده و نیز امانتی که متعلق به آیندگان است بسیار سنگین می‌باشد، با کمال تأسف در یکی دو دهه اخیر احساس مسئولیت در قبال آب و خاکی که به آن تعلق داریم رو به کم رنگی نهاده یود و امنیت که یکی از مؤلفه‌های مهم و مؤثر در حیات هر موجود زنده‌ای است می‌رفت که بطور جد خدشه‌دار شود تا اینکه به لطف نظام اسلامی، سایه حاکمیت در قالب تصویب دهیاری به شکل معنی‌دار و قابل لمسی به سر ما افکنده شد. در آغاز راه، به علت فراهم نبودن بسترهای فرهنگی مورد نیاز برای شروع فعالیت‌های بزرگ و مهم، انجام امور به دشواری صورت می‌گرفت ولی خوشبختانه با سپری شدن زمان، روند امور رو به بهبودی است. فعالیت در محیط کوچکی مانند روستا به علت نهادینه نشدن احترام به رأی و نظر اکثریت هم سیاست می‌طلبد و هم صبر و شکیبایی بسیار، زیرا برای هر امر کوچکی باید دل همه را بدست آورد تا مبادا پیشرفت امور با موانع عجیب و غریب روبرو شود و تحمل چنین فضایی جز با عشق و اعتقاد به راهی که آغاز نموده‌ای ممکن نیست. این حقیر فرصت به دست آمده را مغتنم شمرده و آن را لطف خدا در حق خود جهت خدمت به خلق الله تلقی کرده و دست نیاز و یاری بسوی همه دلسوزان و علاقه‌مندان دراز میکنم. امید است با نظرات، پیشنهادات، کمک‌های مادی و معنوی و انتقادات سازنده در رشد، آبادانی و شکوفایی سرزمین مادری خود نقش مفید و موثری را ایفا نمایید.